Met pijn in haar vingertoppen hangt Emma aan de gevel van de lokale kerk in haar dorp. Uiteraard in het donker, ze mag niet gezien worden door de lokale wetsdienaar. Ze heeft dit al vaak gedaan. Niet alleen hier hangend aan de kerk, maar ook aan andere hoge en gevaarlijke objecten. Het beoefenen van parkour zit al 12 jaar in haar bloed vanaf haar 15de. Het jaar dat ze leerde over haar uittredingsdatum op haar geboorteakte. Zoals bij alle kinderen op die leeftijd wordt die datum dan ceremonieel in de kerk bekend gemaakt. Het maakt het kind direct bewust van de keuzes die gemaakt moeten worden en het pad dat gevolgd moet worden in het tijdsbestek op aarde.

Niemand weet hoe laat het zal gebeuren en op welke wijze op die bewuste datum. Dat is in de handen van God, maar de datum staat vast. Iets om naar toe te leven en te werken. De kinderen die leren dat ze maar een beperkte tijd op aarde hebben, moeten vaak intensief begeleid worden. In sommige gevallen tot mentale problemen aan toe. Vanaf het moment dat Emma wist wat haar uittredingsdatum was, voelde het voor haar als een bevrijding. Ze kon haar tijd gaan indelen, plannen maken, haar leven uitstippelen. Welke dingen deed ze niet en welke dingen deed ze juist wel? Het besef kwam al snel dat haar keuzes en handelen niet tot haar dood zouden leiden, althans niet tot een dag voor die bewuste datum. Fatalistisch is ze nooit geworden hierdoor, maar het maakte wel dat ze koos de meer extreme sporten en hobbies uit te oefenen. Met bijbehorende ziekenhuisopnames uiteraard. Maar doodsangsten hebben haar ouders nooit gehad.

Vrienden maken was soms lastig. Vooral als ze haar datum met een potentiële levenspartner uitwisselde en waarvan bleek dat zijn datum erg verschilde met die van haar. Dat maakte het vaak tot een korte amoureuze relatie, maar nooit tot die bestendige relatie die ze zocht. Dit heeft haar wel getekend door de jaren heen. Het maakte dat ze zich alleen voelde. Natuurlijk was er de warme band met haar ouders en vriendinnen, maar dat was toch anders. Die vriendschapsbanden met vriendinnen waren vaak wel diepe en innige verstandhoudingen, gezien de tijd die er dan bleek te zijn als de data werden uitgewisseld.

Emma haar datum is morgen, morgen zal er een einde komen naar haar tijd. Daarom hangt ze nu voor de laatste keer aan de gevel, de gevel van de kerk die ze al zo vaak beklommen had. Deze dag, voor middernacht, kan ze dat nog ongestraft doen. Wanneer ze met een mooie salto afspringt van de richel aan kerkmuur, denkt ze aan morgen. Ze heeft met een aantal vriendinnen afgesproken. Ze wil er geen heisa van maken. Het moet een mooie dag worden. Wat ze morgen gaat doen met die vriendinnen weet ze eigenlijk nog niet zo goed. Moet ze haar hart volgen en gaan bungee-jumpen of parachutespringen? Of wordt het een gezellige, maar misschien fatale high tea?

Met de zilte zeewind door onze haren staken we de zeedijk bij Borssele over. Lopend uiteraard want tante had de auto geparkeerd onderaan de dijk. De zon was zo fel en zo heet dat het asfalt gesmolten was en de zolen van onze schoenen bleven plakken aan de zwarte ondergrond. We gingen het strand op, daar wilde je zijn als kind. Rennen op het strand en het liefst ook beestjes vangen. Want als kleine jongen uit de Betuwe hadden we die mooie kwalletjes en krabbetjes niet in de boomgaarden.

Het strand van Borssele voorzag in een voor ons grote en handige attractie in dat opzicht. Een soort wildwaterbaan over het strand waar je alleen maar je schepnetje in hoefde te houden om de mooiste creaties uit de zee te vangen. Dat ze wat suf waren door de klappen van de koelwaterpompen van de kerncentrale dat deerde niet als jonge zeevisser. We stonden tussen de grote zeemeeuwen aan de rand van de stroom die ook hun slag sloegen. Best indrukwekkend wanneer die zeemeeuwen duidelijk maakten dat ze ook een plaats hadden langs deze fastfood van zeedelicatessen.

’s Avonds zaten de gevangen krabbetjes allemaal in miniatuur zeeaquaria op het balkon van het appartement van mijn tante. Ieder in zijn eigen Tupperwarebakje, want daar grossierde mijn tante dan weer in. Velen van hen, als niet allemaal, hebben hun laatste rustplaats in de tuin van het appartementencomplex gevonden.

Jaren later vertelde mijn tante dat je het strand niet meer zou herkennen. De kerncentrale stond er uiteraard nog maar het strand zou opgeslokt zijn. Niet door de zee, maar door de groter wordende energievraag. Ik weet het niet, ik ben er nooit meer wezen kijken. Zou ook niet meer weten waar we parkeerden. Dat zie je natuurlijk ook niet zo goed vanaf de achterbank tussen de schepnetten en de plastic bakjes.

De slagen van de klok in de kerktoren gaven aan dat ik opnieuw te laat voor het avondeten zou zijn. Klokkijken was nog niet een van mijn basisbekwaamheden in die tijd. Ik had van mijn ouders wel een mooi duikhorloge gekregen. Daar zat zo’n handige ring op die moeders op vijf uur draaide, zodat ik kon zien wanneer ik moest gaan rennen. Maar ja, als je aan het voetballen bent in de tuin achter het gemeentehuis en je bent aan het winnen, dan helpt zo’n duikhorloge ook niet om vijf uur.

Ik rende onder de kerktoren door, langs de gracht, zo door de poort naar huis. Ik wist dat moeders niet met open armen klaar zou staan. Dit was al de zoveelste keer namelijk. En op tijd thuis voor het eten was een norm die gehaald moest worden bij ons thuis. Mijn vader was diabeet en in die dagen was discipline en aardappelen wegen het enige voor hem waarmee hij controle hield. En die discipline werd ook van mij verwacht, van een jonge voetballer met duikhorloge.

Het eten smaakte goed, al was moeders wel op oorlogspad met me. Er werd niet veel gezegd aan tafel. Ik wist ook al welke penalty ik tegen zou gaan krijgen. In de tijd tussen het bidden na het eten en de enkele reis slaapkamer, kreeg ik nog even een opfrisser van het duikhorloge. Geslagen werd er nooit, maar een eenzame opsluiting was er geregeld voor me.

Want voetballen doe je namelijk met genopte schoenen en niet met een deel van een duikuitrusting. Vader werd nooit kwaad, hij was ook een voetballer. Hij snapte me wel. Hij zou me waarschijnlijk ook eerder een wedstrijdklok gegeven hebben dan een duikhorloge.

Het slaapkamerraam gaf een prima uitzicht op de buurt en ik droomde alweer het volgende duel in de tuin achter het gemeentehuis.

Hij kon alles horen, maar durfde zijn ogen niet te openen. Liggende in de kast onder de trap hoort hij de soldaten schreeuwen. Zijn moeder heeft de grootste moeite om ze buiten te houden. Plots hoort hij haar gillen.

‘Als papa eens hier zou zijn,’ fluistert de kleine Aleksandr in zichzelf. Hij balt zijn kleine knuistjes. Mama heeft hem duidelijk verteld dat hij, hoe dan ook, onder de trap moest blijven. Papa doet goed werk voor Oekraïne, was hem verteld. Wat papa precies deed, wist de kleine man niet. Maar het zou niet lang meer duren of papa zou thuiskomen.

Hij had tegen zijn moeder gezegd dat als hij later groot zou zijn, hij ook dat goede werk van papa wilde doen. Voor Oekraïne, net als papa. Maar Aleksandr hoopte wel dat dan de oorlog voorbij zou zijn.

Plots gaat de deur van de kast met een ferme zwaai open. Mama staat in de deuropening. ‘Alles is weer rustig, Aleksandr,’ zegt ze en probeert het trillen van haar stem te verbergen. Haar haren zien er verwilderd uit, haar kleren lijken in de plooi getrokken. Door de zwarte vegen op haar wangen ziet de kleine man sporen van tranen lopen, maar mama tovert een lach op haar gezicht.

Aleksandr zijn knuistjes ontspannen, ‘Als papa eens hier zou zijn,’ denkt hij.

‘Wat bedoel je, hij is ontsnapt?’ snauwt hij haar toe. De takken op de zachte bosgrond kraken als hij met een ferme pas op haar af komt. ‘Normaal loopt Cooper nooit weg,’ bijt hij. Laura deinst wat terug. ‘Rustig Jason,’ sust ze, ‘het is een goed getrainde politiehond. Die loopt niet in zeven sloten tegelijk.’ Maar dat is ook niet de grootste zorg van Jason.

Hij traint al drie jaar met Cooper. Al die tijd is hij een betrouwbare partner gebleken. Een betrouwbaar middel bij het bestrijden van criminaliteit. Jason wilde hem een uitje gunnen. Even wat vertier in het anders zo intensieve schema. Hij wist dat hij haar niet alleen had moeten laten met de strijder. Überhaupt had hij Cooper niet mee moeten nemen. Maar in plaats van dat toe te geven, wordt hij steeds giftiger op Laura. Dit gaat hem problemen geven op het bureau, weet hij.

‘Laten we het pad terug volgen naar de auto,’ stelde Laura voor. Maar Jason wil door. ‘We zijn op de helft van de route en Cooper kent de weg,’ zegt hij bits. Na een korte woordenwisseling besluiten ze ieder een andere kant op te gaan en elkaar te treffen bij de auto op de parkeerplaats. Roepend en fluitend verdwijnt Jason verder het bos in. Laura volgt het pad terug naar de parkeerplaats. Geen spoor van Cooper tijdens deze intense speedmars.

Als ze de parkeerplaats nadert, hoort ze ook Jason weer. Nog steeds roepend en fluitend. Wanneer ze elkaar weer treffen en samen naar de auto lopen is Jason radeloos. Zijn woede en furie zijn omgeslagen in angst. Ze lopen langs de enkele auto’s die er geparkeerd staan. Stomverbaasd is Jason als blijkt dat Cooper op de grond achter hun auto ligt. Blij beide spoorzoekers weer te zien. Met een onbekende riem zit Cooper vast aan de trekhaak van hun auto. Jason en Laura kijken snel om zich heen, maar niemand in de buurt. ‘Wie kan dit gedaan hebben?’ stamelt hij in zichzelf.

Als Jason een briefje achter de ruitenwisser ontdekt, wordt hij timide. ‘Maandag 09:00 kantoor. Commissaris Bleekveld’.

De rit naar huis heeft nog nooit zo lang geduurd. Maar niet voor Cooper. Hij heeft het mooiste vertier in tijden gehad.

Na vijf jaar loopt hij toevallig door haar straat. Terwijl ze rustig de tuin water staat te geven, pikt ze een glimp op van hem door de struiken aan de rand van haar perceel. Ze voelt de woede weer, de vernedering van die zak hooi.

Wanneer hij in zijn dandy outfit voorbij komt aan haar voortuin, draait ze zich expres naar hem toe. De straal van de tuinslang recht in gezicht van de nieuwe vlam aan zijn zijde.

‘Hé, jij hier?’, lacht ze. Wat opgelucht dat hij niet de getroffene is, zegt hij, ‘Joh, wat leuk je weer te zien. Weer eens afspreken?’

Terwijl de inmiddels gebluste vlam haar make-up fatsoeneert en hij geen aandacht voor haar heeft, weet ze, ‘Eens een zak hooi, altijd een zak hooi.’ En blust hem ook nog even na met de tuinslang.

Hij wilde eigenlijk niet naar buiten op een avond als deze. De regen stroomde langs het tentdoek naar beneden. Met hoge nood toch haastend naar de campingwc. Hij kon ternauwernood de toiletrol droog houden. Met het water in zijn sportschoenen en onder hoge druk, was dan toch de verlossing nabij.

Kak, campingpas vergeten.

Ze stond al meer dan een half uur voor zijn deur. In de regen, maar dat deerde haar niet. Haar blik gefocust op de knop van de deurbel. Ze twijfelde of ze zou gaan drukken. Of het nog gepast was om te drukken. Ze wist dat ze dit keer te ver was gegaan. Ze wist dat het nu mogelijk te laat was. Te laat om nog excuus aan te bieden.

Weer keek ze vertwijfeld naar de deurbel. Haar anders zo mooie haren zagen er niet uit door de regen. Wat zou ze moeten zeggen? Hoe zou hij reageren? Het was al de derde keer geweest, maar toch kwam ze altijd terug naar hem.

De andere keren was het onwetendheid. Dommigheid. Onoplettendheid. Maar nu had ze beter moeten weten, beter voorbereid moeten zijn op de valkuilen. Het ging allemaal ook zo snel. Alsof ze er ingeluisd was. Maar ze besefte dat ze zelf had moeten opletten.

Als ze uiteindelijk omdraait en weg wil rennen, komt hij met een ferme pas de tuin ingelopen. ‘Ik kom net bij de slager vandaan’, roept hij. Snel beschermt hij haar voor de regen en opent de voordeur. ‘Schatje’, zegt hij, ‘als we morgen weer kunnen barbecueën zal ik dan maar de hamburgers doen? Driemaal laten verbranden is scheepsrecht hé’.

Weer op weg naar huis met de trein. En elke dag staat hij daar bij de ingang, of uitgang zoals je wilt, van het station. Dagelijks groet hij de mensen die hun trein moeten halen, in de hoop dat hij een groet terug krijgt. En natuurlijk een kleine bijdrage. Velen lopen hem voorbij en groeten niet eens. 

Ik zie hem bijna dagelijks, hij groet me dan ook bijna dagelijks. En dagelijks wordt de sociale druk voor mij groter. Hij lijkt elke dag vriendelijker te worden. Hij spreekt me altijd beleefd aan en nooit opdringerig. Hij is gewoon vriendelijk en dat is zijn sterke kant.

Ik heb me voorgenomen om geen geld te geven. Dat is niet helpen. Ja, van de wal in de sloot. Nu ben ik niet mijn broeders hoeder, maar ik wil ook dat hij geen rotzooi koopt. Het is natuurlijk een groot vooroordeel wat ik hiermee heb. Alsof iedere persoon die op deze manier in zijn dagelijkse onderhoud moet voorzien, rotzooi koopt van het geld dat hij ophaalt.

Maar ik heb toch besloten om hem in natura voor zijn vriendelijke groet te betalen. Ook vandaag groet hij me weer beleefd en ik ben ook weer vriendelijk naar hem. Maar in plaats van direct naar perron vijf te lopen, neem ik even de afslag naar de Hema op het station. Ik kijk naar alle lekkere broodjes en schat in dat deze heer vandaag wel eens zin zou kunnen hebben in een kleine baguette met gerookte kipfilet.

Als ik terugloop naar de ingang van het station en hem aanspreek, kijkt me hij enigszins verbaasd, maar erg dankbaar aan. Ik zeg hem dat ik hoop dat het broodje hem zal smaken en wens hem een fijne dag. Hij dankt me beleefd en allerhartelijkst. Je ziet het geluk in zijn ogen. Het geeft me een goed gevoel. Ik maak uiteindelijk nog een kort praatje met hem, maar dan wil ik toch echt mijn trein halen op perron vijf.

Ik heb deze man nog jaren gegroet bij het station en vaker een broodje gekocht. We zijn nu sinds corona 3 jaar verder, ik ben weinig meer op het station. Het is nu thuiswerken. Ik denk nog wel eens aan hem. En of hij nu nog steeds bij het station staat. En of hij soms nog wel eens wat te eten krijgt van iemand. Of eigenlijk hoop ik dat hij zelf dat broodje kan gaan kopen, want dat zou ik deze vriendelijke man van harte toewensen.

Nadine zat wat beteuterd aan het kerstontbijt op eerste Kerstdag. Er stond van alles op tafel. Kaiserbroodjes, een kerststol, de meest uiteenlopende vleeswaren en 1001 soorten zoetwaren.

Maar haar aandacht was gevestigd op de gingerbread poppen en een grote ontbijtkoek. “Zeg mam”, zei Nadine, “zijn we nu wel gemberneutraal voor de Kerst?”

Ze woonde al 15 jaar bij deze familie. Ze had nooit ergens anders gewoond en wilde ook nergens anders naartoe. Ze was bij hen gaan wonen direct na haar geboorte, zo’n acht weken later. Ze had vaak gehoord, “We hebben haar gekozen omdat ze de enige grijze was”.

Maar ze wist wel beter. Een eeuwenoude onwetendheid onder de mensen, maar een goed bewaard geheim door haar soort. Iets wat van generatie op generatie wordt overgedragen. Haar soort hield de mythe voor hun eigen gewin in stand. Ze moesten boven alles niet op de tenen van hun dienaren trappen. Zeker geen slapende honden wakker maken.

Na 15 jaar en vele fijne momenten met catnip verder, heeft ze nooit echt spijt gehad van haar keuze. Ze bleef de indruk wekken dat haar dienaren haar gekozen hadden. Iets wat de mensen geloven, maar wat haar soort al eeuwen lang wist af te dwingen.

In tegenstelling tot andere illegalen, word je in bepaalde kringen met open armen ontvangen. We zouden er samen, op die speciale avond, een knallend feest van maken. Alleen op dat ene verraderlijke moment veranderde de kameraadschap. Het kostte me mijn rechterhand. Je verdween ineens en plotsklaps, maar liet veel verdriet en spijt achter.

De kalkoen gebraden, met eenzijdige instemming.

Zo’n tien jaar is hij daar opgegroeid, tussen zijn familie, zijn vrienden en soortgenoten. Maar vandaag wordt hij geadopteerd, losgemaakt van zijn roots. Op een speciale avond met hem, wil iedereen hem zien. Hij hoort er voor nu echt bij. In deze periode, een speciaal plekje in ieders hart. Voor twee weken dan.

Gehaast verlaat ik het kantoor aan de Koningskade, ik moet de trein naar Utrecht CS halen om 20:55 vanaf Den Haag Centraal. Het is iedere keer hetzelfde liedje, ook vandaag weer. Te veel werk en te weinig uren in een dag. Fatsoenlijk een trein halen, zodat je jezelf niet een ongeluk hoeft haasten, is er niet bij. Ik doe het zelf, moet gewoon ook eerder weggaan.

Snel de spullen ingepakt om 20:30. De jas aantrekken doe ik in de lift, terwijl deze te langzaam naar beneden zakt. Er is tijd genoeg vanaf de 15de etage om jezelf aan te kleden. Eenmaal op straat is het donker en koud. De Koningskade is druk met auto’s die, vanaf de A12 via de Zuid-Hollandlaan, de kruising opdraaien. Ik moet lang wachten bij de verkeerslichten. Ik heb minder dan 20 minuten om de trein op spoor vijf te halen.

Terwijl ik wacht bij de kruising hoor ik ineens een gedempte stem. Onverstaanbaar voor mij door het voorbij razende verkeer. Ik kijk om me heen. Er staat een jonge vrouw een meter of drie bij me vandaan. Ze is, net als ik, de enige op dit tijdstip bij de oversteekplaats. Omdat ik haar wat te lang en vragend aankijk, kijkt ze geïrriteerd terug. Tot de vraag, wat zegt u?, komt het niet. Ze moet het wel geweest zijn, maar wat zei ze?

De verkeerslichten bij de zebra springen plots op groen en in een snelle draf steek ik over naar het Malieveld. Ik loop alleen, vluchtig over het voetpad langs de bomen. Wanneer ik naar links kijk, zie ik het donkere gapende gat van het Malieveld. Plots hoor ik opnieuw de gedempte stem. Weer versta ik niet wat er gezegd wordt. Ik kijk om me heen, maar zie niemand. Althans, niemand die dichtbij genoeg is. Ik begin te twijfelen aan mezelf. Is er iets met me?

Ik loop verder langs het paviljoen en zo Koekamp binnen. De ganzen liggen stil in het koude donkere water. De bankjes langs het voetpad zijn leeg. Met een ferme pas loop ik door, richting het station. Als ik moet wachten bij de oversteekplaats van de Bezuidenhoutseweg hoor ik opnieuw de gedempte stem. Weer onverstaanbaar, maar ik realiseer me nu dat het onder me vandaan komt.

Op het moment dat ik buk om mijn nieuwsgierige oor op de tegels van het voetpad te leggen, knalt er ineens een Mercedes-SUV over de lage betonblokken. Op zijn zijkant vliegt deze over mij heen en landt op zijn dak achter me op het fietspad. Als ik verschrikt en trillend opsta, hoor ik de stem ineens weer. Dit keer heel duidelijk: “Je staat bij me in het krijt, gozer”. Ik kijk weer om me heen, maar de paar mensen die er zijn, rennen naar de SUV. Onwaarschijnlijk dat zij het geweest zijn.

De trillingen lopen me over de rug, wat is dit? Als door een naald gestoken, steek ik ineens de Bezuidenhoutseweg over en zorg ik dat ik als de wiedeweerga op dat perron terechtkom. Ik denk niet na, wil alleen maar weg, naar huis. Ik besef me nog niet helemaal wat er zojuist allemaal gebeurd is. Wanneer ik met de trein het station verlaat richting Utrecht, prent ik mezelf in dat het toeval was. Nee, het was geluk, ja dat was het. Geluk dat ik bukte, om te luisteren. Maar waar naar precies? Ik krijg het koud bij de gedachte, ben ik doelbewust geholpen? Maar door wie of wat? En erger, tegen welke prijs?

Met een harde klap van de dichtgeslagen massief houten voordeur sta ik binnen. Net op tijd voordat de uit de kluiten gewassen veelvraten een kans krijgen om mijn schamele onderkomen binnen te dringen. Met miljoenen trekken ze door de natuurgebieden en landerijen. Ze zijn op zoek naar voedsel. Ze willen overleven, net als ik. Net als de mensheid op dit moment.

Het lijkt wel of ze de groenten ruiken die ik hier in huis verbouw. Hoeveel meer mensen dit hier in de omgeving ook doen weet ik niet. Ik heb al weken geen mens meer gezien. Ik weet überhaupt niet of er nog mensen in de buurt wonen. Alles is veranderd sinds die uitbraak van de gemodificeerde Afrikaanse exoten bij de staatslaboratoria. Ze zouden een nieuwe voedselbron zijn. De aarde zou niet meer te redden zijn met de megaveestapels van nu. Die exoten zouden de redding worden voor de mensheid, de aarde. Hoe heeft het zover kunnen komen?

De aarde lijkt langzaam te sterven. De schaarse berichtgeving die nog doorkomt op internet en in de media liegen er niet om. Grote delen van Nederland zijn kaal gevreten, mensen zijn op de vlucht. Op zoek naar eten gaan ze elke woning af. Alle landen in Europa melden zwermen van deze veelvraten. Jarenlang beleid voor het gebruik van groene gewasbeschermingsmiddelen in de landbouw vanuit Brussel heeft ervoor gezorgd dat er geen bestrijdingsmiddelen beschikbaar zijn die hier tegen opgewassen zijn. En de massa’s die nu over Europa trekken, hebben niets te duchten van eventuele natuurlijke vijanden. Die waren niet uit Afrika meegenomen met de bedoelde voedselbron.

Terwijl ik de zojuist bemachtigde mest en water verdeel over mijn groene goud, zwelt het geluid van de miljoenen exoten aan. Ik gluur door de kieren van de door mij dichtgetimmerde ramen. Plotseling wordt er stevig op de massief houten deur gebonkt.

De teleurstelling had niet groter kunnen zijn voor Davide toen hij op Sinterklaasochtend zijn schoen wilde uithalen. Hij had super zijn best gedaan en voor alles gezorgd om de Sint en zijn schimmel vrolijk te stemmen.

Hij had een van zijn mooiste schoenen gezet, die moeder pas bij de kringloopwinkel had gekocht voor hem. Hij had de mooiste wortel en aardappel gekozen uit de box van de voedselbank. Hij had suikerklontjes bij zijn schoen gelegd. Hij had van vader strikte instructies gekregen om deze niet te ontdoen van de papieren bescherming. Raar want hij wilde Ozosnel niet ziek laten worden. Hij had de hele avond gezongen bij de schoen en was vroeg naar bed gegaan. Ook al omdat het in de avond altijd koud werd in huis.

Op de ochtend dat de goedheiligman was geweest, was Davide naar beneden gesneld. In de hoop mooie cadeaus te vinden bij zijn schoen. Tot zijn ontsteltenis lag er zout op, bij en in zijn schoen. De kleine Davide was ontroostbaar en moeder hoopte dan ook dat de andere kindertjes snel het geheim van Sinterklaas zouden vertellen op school. Ze kon het niet meer aanzien wat een barbaarse man die goedheiligman in dit huis was.

Gelukkig waren er wel gekookte wortelen en aardappelen voor het eten deze avond en had vader zijn gebruikelijke kopje oploskoffie waar hij een ontveld suikerklontje in deed. Deze avond ging Davide ook weer vroeg naar bed, maar nu met zijn hoop op de Kerstman gevestigd.

De slagen van de klok in de kerktoren gaven aan dat ik opnieuw te laat voor het avondeten zou zijn. Klokkijken was nog niet een van mijn basisbekwaamheden in die tijd. Ik had van mijn ouders wel een mooi duikhorloge gekregen. Daar zat zo’n handige ring op die moeders op vijf uur draaide, zodat ik kon zien wanneer ik moest gaan rennen. Maar ja, als je aan het voetballen bent in de tuin achter het gemeentehuis en je bent aan het winnen, dan helpt zo’n duikhorloge ook niet om vijf uur.

Ik rende onder de kerktoren door, langs de gracht, zo door de poort naar huis. Ik wist dat moeders niet met open armen klaar zou staan. Dit was al de zoveelste keer namelijk. En op tijd thuis voor het eten was een norm die gehaald moest worden bij ons thuis. Mijn vader was diabeet en in die dagen was discipline en aardappelen wegen het enige voor hem waarmee hij controle hield. En die discipline werd ook van mij verwacht, van een jonge voetballer met duikhorloge.

Het eten smaakte goed, al was moeders wel op oorlogspad met me. Er werd niet veel gezegd aan tafel. Ik wist ook al welke penalty ik tegen zou gaan krijgen. In de tijd tussen het bidden na het eten en de enkele reis slaapkamer, kreeg ik nog even een opfrisser van het duikhorloge. Geslagen werd er nooit, maar een eenzame opsluiting was er geregeld voor me.

Want voetballen doe je namelijk met genopte schoenen en niet met een deel van een duikuitrusting. Vader werd nooit kwaad, hij was ook een voetballer. Hij snapte me wel. Hij zou me waarschijnlijk ook eerder een wedstrijdklok gegeven hebben dan een duikhorloge.

Het slaapkamerraam gaf een prima uitzicht op de buurt en ik droomde alweer het volgende duel in de tuin achter het gemeentehuis.