Met pijn in haar vingertoppen hangt Emma aan de gevel van de lokale kerk in haar dorp. Uiteraard in het donker, ze mag niet gezien worden door de lokale wetsdienaar. Ze heeft dit al vaak gedaan. Niet alleen hier hangend aan de kerk, maar ook aan andere hoge en gevaarlijke objecten. Het beoefenen van parkour zit al 12 jaar in haar bloed vanaf haar 15de. Het jaar dat ze leerde over haar uittredingsdatum op haar geboorteakte. Zoals bij alle kinderen op die leeftijd wordt die datum dan ceremonieel in de kerk bekend gemaakt. Het maakt het kind direct bewust van de keuzes die gemaakt moeten worden en het pad dat gevolgd moet worden in het tijdsbestek op aarde.

Niemand weet hoe laat het zal gebeuren en op welke wijze op die bewuste datum. Dat is in de handen van God, maar de datum staat vast. Iets om naar toe te leven en te werken. De kinderen die leren dat ze maar een beperkte tijd op aarde hebben, moeten vaak intensief begeleid worden. In sommige gevallen tot mentale problemen aan toe. Vanaf het moment dat Emma wist wat haar uittredingsdatum was, voelde het voor haar als een bevrijding. Ze kon haar tijd gaan indelen, plannen maken, haar leven uitstippelen. Welke dingen deed ze niet en welke dingen deed ze juist wel? Het besef kwam al snel dat haar keuzes en handelen niet tot haar dood zouden leiden, althans niet tot een dag voor die bewuste datum. Fatalistisch is ze nooit geworden hierdoor, maar het maakte wel dat ze koos de meer extreme sporten en hobbies uit te oefenen. Met bijbehorende ziekenhuisopnames uiteraard. Maar doodsangsten hebben haar ouders nooit gehad.

Vrienden maken was soms lastig. Vooral als ze haar datum met een potentiële levenspartner uitwisselde en waarvan bleek dat zijn datum erg verschilde met die van haar. Dat maakte het vaak tot een korte amoureuze relatie, maar nooit tot die bestendige relatie die ze zocht. Dit heeft haar wel getekend door de jaren heen. Het maakte dat ze zich alleen voelde. Natuurlijk was er de warme band met haar ouders en vriendinnen, maar dat was toch anders. Die vriendschapsbanden met vriendinnen waren vaak wel diepe en innige verstandhoudingen, gezien de tijd die er dan bleek te zijn als de data werden uitgewisseld.

Emma haar datum is morgen, morgen zal er een einde komen naar haar tijd. Daarom hangt ze nu voor de laatste keer aan de gevel, de gevel van de kerk die ze al zo vaak beklommen had. Deze dag, voor middernacht, kan ze dat nog ongestraft doen. Wanneer ze met een mooie salto afspringt van de richel aan kerkmuur, denkt ze aan morgen. Ze heeft met een aantal vriendinnen afgesproken. Ze wil er geen heisa van maken. Het moet een mooie dag worden. Wat ze morgen gaat doen met die vriendinnen weet ze eigenlijk nog niet zo goed. Moet ze haar hart volgen en gaan bungee-jumpen of parachutespringen? Of wordt het een gezellige, maar misschien fatale high tea?