Met pijn in haar vingertoppen hangt Emma aan de gevel van de lokale kerk in haar dorp. Uiteraard in het donker, ze mag niet gezien worden door de lokale wetsdienaar. Ze heeft dit al vaak gedaan. Niet alleen hier hangend aan de kerk, maar ook aan andere hoge en gevaarlijke objecten. Het beoefenen van parkour zit al 12 jaar in haar bloed vanaf haar 15de. Het jaar dat ze leerde over haar uittredingsdatum op haar geboorteakte. Zoals bij alle kinderen op die leeftijd wordt die datum dan ceremonieel in de kerk bekend gemaakt. Het maakt het kind direct bewust van de keuzes die gemaakt moeten worden en het pad dat gevolgd moet worden in het tijdsbestek op aarde.

Niemand weet hoe laat het zal gebeuren en op welke wijze op die bewuste datum. Dat is in de handen van God, maar de datum staat vast. Iets om naar toe te leven en te werken. De kinderen die leren dat ze maar een beperkte tijd op aarde hebben, moeten vaak intensief begeleid worden. In sommige gevallen tot mentale problemen aan toe. Vanaf het moment dat Emma wist wat haar uittredingsdatum was, voelde het voor haar als een bevrijding. Ze kon haar tijd gaan indelen, plannen maken, haar leven uitstippelen. Welke dingen deed ze niet en welke dingen deed ze juist wel? Het besef kwam al snel dat haar keuzes en handelen niet tot haar dood zouden leiden, althans niet tot een dag voor die bewuste datum. Fatalistisch is ze nooit geworden hierdoor, maar het maakte wel dat ze koos de meer extreme sporten en hobbies uit te oefenen. Met bijbehorende ziekenhuisopnames uiteraard. Maar doodsangsten hebben haar ouders nooit gehad.

Vrienden maken was soms lastig. Vooral als ze haar datum met een potentiële levenspartner uitwisselde en waarvan bleek dat zijn datum erg verschilde met die van haar. Dat maakte het vaak tot een korte amoureuze relatie, maar nooit tot die bestendige relatie die ze zocht. Dit heeft haar wel getekend door de jaren heen. Het maakte dat ze zich alleen voelde. Natuurlijk was er de warme band met haar ouders en vriendinnen, maar dat was toch anders. Die vriendschapsbanden met vriendinnen waren vaak wel diepe en innige verstandhoudingen, gezien de tijd die er dan bleek te zijn als de data werden uitgewisseld.

Emma haar datum is morgen, morgen zal er een einde komen naar haar tijd. Daarom hangt ze nu voor de laatste keer aan de gevel, de gevel van de kerk die ze al zo vaak beklommen had. Deze dag, voor middernacht, kan ze dat nog ongestraft doen. Wanneer ze met een mooie salto afspringt van de richel aan kerkmuur, denkt ze aan morgen. Ze heeft met een aantal vriendinnen afgesproken. Ze wil er geen heisa van maken. Het moet een mooie dag worden. Wat ze morgen gaat doen met die vriendinnen weet ze eigenlijk nog niet zo goed. Moet ze haar hart volgen en gaan bungee-jumpen of parachutespringen? Of wordt het een gezellige, maar misschien fatale high tea?

Met de zilte zeewind door onze haren staken we de zeedijk bij Borssele over. Lopend uiteraard want tante had de auto geparkeerd onderaan de dijk. De zon was zo fel en zo heet dat het asfalt gesmolten was en de zolen van onze schoenen bleven plakken aan de zwarte ondergrond. We gingen het strand op, daar wilde je zijn als kind. Rennen op het strand en het liefst ook beestjes vangen. Want als kleine jongen uit de Betuwe hadden we die mooie kwalletjes en krabbetjes niet in de boomgaarden.

Het strand van Borssele voorzag in een voor ons grote en handige attractie in dat opzicht. Een soort wildwaterbaan over het strand waar je alleen maar je schepnetje in hoefde te houden om de mooiste creaties uit de zee te vangen. Dat ze wat suf waren door de klappen van de koelwaterpompen van de kerncentrale dat deerde niet als jonge zeevisser. We stonden tussen de grote zeemeeuwen aan de rand van de stroom die ook hun slag sloegen. Best indrukwekkend wanneer die zeemeeuwen duidelijk maakten dat ze ook een plaats hadden langs deze fastfood van zeedelicatessen.

’s Avonds zaten de gevangen krabbetjes allemaal in miniatuur zeeaquaria op het balkon van het appartement van mijn tante. Ieder in zijn eigen Tupperwarebakje, want daar grossierde mijn tante dan weer in. Velen van hen, als niet allemaal, hebben hun laatste rustplaats in de tuin van het appartementencomplex gevonden.

Jaren later vertelde mijn tante dat je het strand niet meer zou herkennen. De kerncentrale stond er uiteraard nog maar het strand zou opgeslokt zijn. Niet door de zee, maar door de groter wordende energievraag. Ik weet het niet, ik ben er nooit meer wezen kijken. Zou ook niet meer weten waar we parkeerden. Dat zie je natuurlijk ook niet zo goed vanaf de achterbank tussen de schepnetten en de plastic bakjes.

De slagen van de klok in de kerktoren gaven aan dat ik opnieuw te laat voor het avondeten zou zijn. Klokkijken was nog niet een van mijn basisbekwaamheden in die tijd. Ik had van mijn ouders wel een mooi duikhorloge gekregen. Daar zat zo’n handige ring op die moeders op vijf uur draaide, zodat ik kon zien wanneer ik moest gaan rennen. Maar ja, als je aan het voetballen bent in de tuin achter het gemeentehuis en je bent aan het winnen, dan helpt zo’n duikhorloge ook niet om vijf uur.

Ik rende onder de kerktoren door, langs de gracht, zo door de poort naar huis. Ik wist dat moeders niet met open armen klaar zou staan. Dit was al de zoveelste keer namelijk. En op tijd thuis voor het eten was een norm die gehaald moest worden bij ons thuis. Mijn vader was diabeet en in die dagen was discipline en aardappelen wegen het enige voor hem waarmee hij controle hield. En die discipline werd ook van mij verwacht, van een jonge voetballer met duikhorloge.

Het eten smaakte goed, al was moeders wel op oorlogspad met me. Er werd niet veel gezegd aan tafel. Ik wist ook al welke penalty ik tegen zou gaan krijgen. In de tijd tussen het bidden na het eten en de enkele reis slaapkamer, kreeg ik nog even een opfrisser van het duikhorloge. Geslagen werd er nooit, maar een eenzame opsluiting was er geregeld voor me.

Want voetballen doe je namelijk met genopte schoenen en niet met een deel van een duikuitrusting. Vader werd nooit kwaad, hij was ook een voetballer. Hij snapte me wel. Hij zou me waarschijnlijk ook eerder een wedstrijdklok gegeven hebben dan een duikhorloge.

Het slaapkamerraam gaf een prima uitzicht op de buurt en ik droomde alweer het volgende duel in de tuin achter het gemeentehuis.

Hij kon alles horen, maar durfde zijn ogen niet te openen. Liggende in de kast onder de trap hoort hij de soldaten schreeuwen. Zijn moeder heeft de grootste moeite om ze buiten te houden. Plots hoort hij haar gillen.

‘Als papa eens hier zou zijn,’ fluistert de kleine Aleksandr in zichzelf. Hij balt zijn kleine knuistjes. Mama heeft hem duidelijk verteld dat hij, hoe dan ook, onder de trap moest blijven. Papa doet goed werk voor Oekraïne, was hem verteld. Wat papa precies deed, wist de kleine man niet. Maar het zou niet lang meer duren of papa zou thuiskomen.

Hij had tegen zijn moeder gezegd dat als hij later groot zou zijn, hij ook dat goede werk van papa wilde doen. Voor Oekraïne, net als papa. Maar Aleksandr hoopte wel dat dan de oorlog voorbij zou zijn.

Plots gaat de deur van de kast met een ferme zwaai open. Mama staat in de deuropening. ‘Alles is weer rustig, Aleksandr,’ zegt ze en probeert het trillen van haar stem te verbergen. Haar haren zien er verwilderd uit, haar kleren lijken in de plooi getrokken. Door de zwarte vegen op haar wangen ziet de kleine man sporen van tranen lopen, maar mama tovert een lach op haar gezicht.

Aleksandr zijn knuistjes ontspannen, ‘Als papa eens hier zou zijn,’ denkt hij.

‘Wat bedoel je, hij is ontsnapt?’ snauwt hij haar toe. De takken op de zachte bosgrond kraken als hij met een ferme pas op haar af komt. ‘Normaal loopt Cooper nooit weg,’ bijt hij. Laura deinst wat terug. ‘Rustig Jason,’ sust ze, ‘het is een goed getrainde politiehond. Die loopt niet in zeven sloten tegelijk.’ Maar dat is ook niet de grootste zorg van Jason.

Hij traint al drie jaar met Cooper. Al die tijd is hij een betrouwbare partner gebleken. Een betrouwbaar middel bij het bestrijden van criminaliteit. Jason wilde hem een uitje gunnen. Even wat vertier in het anders zo intensieve schema. Hij wist dat hij haar niet alleen had moeten laten met de strijder. Überhaupt had hij Cooper niet mee moeten nemen. Maar in plaats van dat toe te geven, wordt hij steeds giftiger op Laura. Dit gaat hem problemen geven op het bureau, weet hij.

‘Laten we het pad terug volgen naar de auto,’ stelde Laura voor. Maar Jason wil door. ‘We zijn op de helft van de route en Cooper kent de weg,’ zegt hij bits. Na een korte woordenwisseling besluiten ze ieder een andere kant op te gaan en elkaar te treffen bij de auto op de parkeerplaats. Roepend en fluitend verdwijnt Jason verder het bos in. Laura volgt het pad terug naar de parkeerplaats. Geen spoor van Cooper tijdens deze intense speedmars.

Als ze de parkeerplaats nadert, hoort ze ook Jason weer. Nog steeds roepend en fluitend. Wanneer ze elkaar weer treffen en samen naar de auto lopen is Jason radeloos. Zijn woede en furie zijn omgeslagen in angst. Ze lopen langs de enkele auto’s die er geparkeerd staan. Stomverbaasd is Jason als blijkt dat Cooper op de grond achter hun auto ligt. Blij beide spoorzoekers weer te zien. Met een onbekende riem zit Cooper vast aan de trekhaak van hun auto. Jason en Laura kijken snel om zich heen, maar niemand in de buurt. ‘Wie kan dit gedaan hebben?’ stamelt hij in zichzelf.

Als Jason een briefje achter de ruitenwisser ontdekt, wordt hij timide. ‘Maandag 09:00 kantoor. Commissaris Bleekveld’.

De rit naar huis heeft nog nooit zo lang geduurd. Maar niet voor Cooper. Hij heeft het mooiste vertier in tijden gehad.

Na vijf jaar loopt hij toevallig door haar straat. Terwijl ze rustig de tuin water staat te geven, pikt ze een glimp op van hem door de struiken aan de rand van haar perceel. Ze voelt de woede weer, de vernedering van die zak hooi.

Wanneer hij in zijn dandy outfit voorbij komt aan haar voortuin, draait ze zich expres naar hem toe. De straal van de tuinslang recht in gezicht van de nieuwe vlam aan zijn zijde.

‘Hé, jij hier?’, lacht ze. Wat opgelucht dat hij niet de getroffene is, zegt hij, ‘Joh, wat leuk je weer te zien. Weer eens afspreken?’

Terwijl de inmiddels gebluste vlam haar make-up fatsoeneert en hij geen aandacht voor haar heeft, weet ze, ‘Eens een zak hooi, altijd een zak hooi.’ En blust hem ook nog even na met de tuinslang.

Hij wilde eigenlijk niet naar buiten op een avond als deze. De regen stroomde langs het tentdoek naar beneden. Met hoge nood toch haastend naar de campingwc. Hij kon ternauwernood de toiletrol droog houden. Met het water in zijn sportschoenen en onder hoge druk, was dan toch de verlossing nabij.

Kak, campingpas vergeten.

Ze stond al meer dan een half uur voor zijn deur. In de regen, maar dat deerde haar niet. Haar blik gefocust op de knop van de deurbel. Ze twijfelde of ze zou gaan drukken. Of het nog gepast was om te drukken. Ze wist dat ze dit keer te ver was gegaan. Ze wist dat het nu mogelijk te laat was. Te laat om nog excuus aan te bieden.

Weer keek ze vertwijfeld naar de deurbel. Haar anders zo mooie haren zagen er niet uit door de regen. Wat zou ze moeten zeggen? Hoe zou hij reageren? Het was al de derde keer geweest, maar toch kwam ze altijd terug naar hem.

De andere keren was het onwetendheid. Dommigheid. Onoplettendheid. Maar nu had ze beter moeten weten, beter voorbereid moeten zijn op de valkuilen. Het ging allemaal ook zo snel. Alsof ze er ingeluisd was. Maar ze besefte dat ze zelf had moeten opletten.

Als ze uiteindelijk omdraait en weg wil rennen, komt hij met een ferme pas de tuin ingelopen. ‘Ik kom net bij de slager vandaan’, roept hij. Snel beschermt hij haar voor de regen en opent de voordeur. ‘Schatje’, zegt hij, ‘als we morgen weer kunnen barbecueën zal ik dan maar de hamburgers doen? Driemaal laten verbranden is scheepsrecht hé’.