Hoofdstuk 1: Ontwaken in het Woud

Jake opent zijn ogen en knippert tegen het gefilterde zonlicht dat door een bladerdak van smaragdgroene bladeren valt. In plaats van de steriele, witte kamer van gisteren, ligt hij nu op een bed van mos dat verrassend zacht aanvoelt tegen zijn rug. De lucht is zwaar van vochtige aarde en zoete nectar, zo anders dan de geurloze atmosfeer van de Stille Stad. Vogels zingen melodieën die hij nog nooit heeft gehoord, en de bomen om hem heen pulseren met een zachte, blauwe gloed die door hun schors lijkt te stromen als aderen.

Hij komt langzaam overeind, zijn spieren stijf van het slapen op de bosgrond. Zijn gedachten zijn nog steeds een wirwar van verwarring en vragen. Wat was er gebeurd met de Stille Stad? Met Mandy? Met de radio die flitsen van zijn verleden had onthuld?

“Je bent wakker,” zegt een bekende stem achter hem.

Jake draait zich om en ziet Mandy staan, maar niet zoals hij haar kende. Haar rode haar is nu langer, gevlochten met kleine bloemen en bladeren. Ze draagt een lange, groene mantel die lijkt te zijn gemaakt van levende bladeren die subtiel bewegen met elke ademhaling. In haar hand houdt ze een staf van gedraaid hout die pulseert met hetzelfde blauwe licht als de bomen.

“Mandy?” vraagt hij aarzelend, niet zeker of dit dezelfde persoon is die hij in de Stille Stad had ontmoet.

Ze glimlacht, en in die glimlach ziet hij een glimp van de vrouw die hem gisteren had geholpen. “Welkom in het Magische Woud,” zegt ze. “Hier is magie de norm, en technologie een verre herinnering. We moeten voorzichtig zijn; er zijn krachten in dit woud die ons niet gunstig gezind zijn.”

Jake staat op en kijkt om zich heen, overweldigd door de levendige kleuren en geluiden. “Wat doe ik hier? Hoe ben ik hier gekomen?”

Mandy’s gezicht wordt ernstiger. “Je reist tussen werelden, Jake. Elke wereld heeft zijn eigen regels, zijn eigen magie.” Ze wijst naar een enorme boom in de verte, waarvan de stam breder is dan tien normale bomen samen. “Daar bevindt zich een geheugenpoort. Het is tijd dat je meer over je verleden ontdekt.”

Hoofdstuk 2: De Boom van Herinneringen

Ze lopen samen door het woud, en Jake merkt dat de vegetatie reageert op hun aanwezigheid. Bloemen draaien hun kopjes naar hen toe als nieuwsgierige toeschouwers, en takken buigen zich opzij om een pad te vormen. Kleine lichtgevende wezens – zijn het vuurvliegjes of iets magischer? – dansen om hen heen als gidsen.

“Dit woud is levend,” legt Mandy uit terwijl ze lopen. “Niet alleen in de zin dat planten leven, maar echt bewust. Het voelt, denkt, herinnert zich. Sommige van deze bomen zijn duizenden jaren oud en hebben meer gezien dan jij of ik ooit zullen meemaken.”

Jake luistert, gefascineerd en een beetje bang. “En jij? Ben jij dezelfde Mandy als gisteren?”

Ze kijkt hem aan met een mysterieuze glimlach. “Ik ben Mandy, maar in elke wereld neem ik een andere vorm aan, een andere rol. In de Stille Stad was ik een technicus, een rebel tegen het systeem. Hier ben ik een beschermer van het woud, een magiër die de balans bewaakt.”

Ze bereiken de enorme boom, die van dichtbij nog indrukwekkender is. De stam is bedekt met symbolen die pulseren met een zachte, gouden gloed. Ze lijken te verschuiven en te veranderen terwijl Jake ernaar kijkt, alsof ze een verhaal vertellen dat hij bijna kan begrijpen.

“Dit is de Boom van Herinneringen,” zegt Mandy eerbiedig. “De oudste boom in het woud, en een van de krachtigste geheugenpoorten in alle werelden.”

Ze legt haar hand op de stam, en de symbolen lichten helderder op. “Raak de boom aan, Jake. Hij zal je herinneringen teruggeven die je verloren bent.”

Jake aarzelt, herinnert zich de schok van de radio in de Stille Stad. Maar nieuwsgierigheid wint het van angst, en hij legt zijn hand op de ruwe schors.

De wereld om hem heen vervaagt, en hij wordt ondergedompeld in een levendige herinnering:

Hij is een kind, misschien zes of zeven jaar oud, en rent door een veld vol wilde bloemen. De zon is warm op zijn gezicht, en hij lacht onbezorgd. Een vrouw met lang, donker haar staat aan de rand van het veld en kijkt naar hem met een liefdevolle glimlach. “Jake,” roept ze, “het is tijd om naar huis te gaan.” Hij kan haar gezicht niet duidelijk zien, maar hij voelt een overweldigende golf van liefde en veiligheid.

De herinnering vervaagt, en Jake komt terug in het heden, zijn hand nog steeds op de boom. Tranen stromen onverwacht over zijn wangen, en hij voelt een diepe, schrijnende pijn in zijn borst – het verdriet van iets kostbaars dat verloren is gegaan.

“Wie was dat?” vraagt hij aan Mandy, zijn stem hees van emotie.

Mandy schudt haar hoofd, haar ogen vol medeleven. “Dat weet ik niet, Jake. De boom toont alleen wat al in je zit, verborgen achter de sluiers van vergeten. Maar het is een deel van je verleden, een stukje van wie je bent.”

Jake veegt de tranen weg, verrast door de intensiteit van zijn reactie op een herinnering die hij zich niet eens bewust was dat hij had. “Er is zoveel dat ik niet weet, Mandy. Wie ben ik? Waarom reis ik tussen werelden? Wat is het Erebus-project?”

“Ik kan je niet alles vertellen,” zegt ze zacht. “Sommige dingen moet je zelf ontdekken. Maar ik kan je helpen de weg te vinden.”

Hoofdstuk 3: Het Mysterie van het Woud

Ze vervolgen hun weg dieper het woud in. Naarmate ze verder lopen, verandert het karakter van het bos. De bomen staan dichter op elkaar, hun takken verweven in een bijna ondoordringbaar netwerk. Het licht wordt schaarser, en de atmosfeer voelt zwaarder, gespannen.

“Het woud is nerveus,” fluistert Mandy, haar stem nauwelijks hoorbaar boven het ruisen van de bladeren. “Het voelt een dreiging.”

Jake merkt dat de bomen lijken te reageren op hun aanwezigheid. Takken buigen zich naar hen toe, en bladeren ritselen alsof ze geheimen fluisteren in een taal die hij niet kan verstaan maar wel kan voelen. Een gevoel van urgentie, van waarschuwing.

“Wat gebeurt er?” vraagt hij, zijn stem ook gedaald tot een fluistering.

Mandy’s gezicht is gespannen, haar ogen scannen de omgeving. “Het woud is in gevaar,” zegt ze. “Er is een duistere kracht aan het werk, iets dat de magie probeert te vernietigen, de levenskracht van het woud op te zuigen.”

Ze legt uit dat het woud een complex ecosysteem is, niet alleen van planten en dieren, maar van magie en energie. De bomen communiceren via een soort telepathie, delen voedingsstoffen en informatie via een netwerk van wortels en mycelium dat zich uitstrekt over het hele woud.

“Maar er is iets dat dit netwerk verstoort,” zegt ze. “Een parasiet, een corruptie die zich voedt met de magie van het woud en het verandert in iets anders, iets donkers.”

Jake voelt een onverwachte steek van verantwoordelijkheid. “Wat kan ik doen om te helpen?”

Mandy kijkt hem aan, verrast door zijn vraag. Dan glimlacht ze, een glimp van hoop in haar ogen. “Je hebt al een stap gezet door hier te zijn, door te luisteren naar het woud. Nu moet je de volgende poort vinden, en nog een stukje van jezelf herontdekken.”

Ze legt uit dat elke geheugenpoort niet alleen een stukje van zijn verleden onthult, maar ook een deel van zijn kracht, zijn potentieel. “Je bent meer dan je denkt, Jake,” zegt ze. “En het woud heeft je nodig.”

Hoofdstuk 4: De Jacht op de Duistere Kracht

Ze bereiken een open plek in het woud, waar de bomen een perfecte cirkel vormen rond een kleine vijver met kristalhelder water. Het oppervlak van het water is zo stil dat het lijkt op een spiegel die de hemel weerkaatst.

“Dit is het Hart van het Woud,” zegt Mandy. “De bron van zijn magie, zijn levenskracht.”

Maar zelfs terwijl ze spreekt, ziet Jake dat er iets mis is. Aan de rand van de vijver kruipt een donkere substantie over de grond, als inkt die zich langzaam verspreidt. Waar het aanraakt, verwelken planten en wordt het mos zwart.

Plotseling komen er schaduwen uit de bomen, vormloze entiteiten die zich materialiseren tot wezens met rode ogen en klauwen van duisternis.

“Ze zijn de dienaren van de duistere kracht,” zegt Mandy terwijl ze haar staf opheft. De staf begint feller te gloeien, een schild van licht vormend om hen heen. “We moeten ze tegenhouden voordat ze het Hart bereiken.”

De schaduwen cirkelen om hen heen, zoekend naar een zwakke plek in Mandy’s bescherming. Jake voelt zich hulpeloos, ongewapend tegenover deze bovennatuurlijke dreiging.

Maar dan hoort hij het – een zacht gefluister in zijn hoofd, stemmen die overlappen en door elkaar spreken. Het duurt een moment voordat hij beseft dat het de bomen zijn, die met hem communiceren zoals ze met elkaar doen.

Help ons. Bescherm ons. Je hebt de kracht.

Jake sluit zijn ogen en concentreert zich op de stemmen, laat ze hem leiden. Hij voelt een vreemde energie door hem heen stromen, als elektriciteit maar warmer, levender. Instinctief strekt hij zijn handen uit, en tot zijn verbazing schiet er een straal van groen licht uit zijn vingertoppen, die een van de schaduwwezens raakt. Het wezen krijst en lost op in rook.

“Jake!” roept Mandy, haar stem vol verbazing. “Hoe doe je dat?”

“Ik weet het niet,” antwoordt hij eerlijk. “Ik hoor de bomen, en ze… helpen me.”

Samen met Mandy weet hij de schaduwen te verdrijven, haar licht en zijn nieuw ontdekte kracht werkend in perfecte harmonie. Wanneer de laatste schaduw is verdwenen, zakt Jake op zijn knieën, uitgeput maar ook opgewonden door wat hij heeft gedaan.

“Wat was dat?” vraagt hij aan Mandy. “Hoe kon ik dat doen?”

Mandy knielt naast hem, haar gezicht een mengeling van trots en zorgen. “Je bent verbonden met het woud, Jake. Dat is zeldzaam, zelfs hier. Het betekent dat je een natuurlijke affiniteit hebt met levenskracht, met de energie die alle dingen verbindt.”

“Is dat waarom ik tussen werelden reis? Vanwege deze… kracht?”

“Misschien,” zegt ze. “Of misschien reis je tussen werelden om deze kracht te ontdekken. Om te leren wie je werkelijk bent.”

Hoofdstuk 5: Het Symbool van de Boom

Nadat de schaduwen zijn verdwenen, herstelt de vrede zich in het Hart van het Woud. De donkere substantie trekt zich terug, en de planten die verwelkt waren, komen langzaam weer tot leven.

Mandy leidt Jake naar de rand van de vijver. “Kijk,” zegt ze, wijzend naar het wateroppervlak.

In het water ziet Jake zijn spiegelbeeld, maar er is iets anders. Een symbool gloeit op zijn voorhoofd, een ingewikkeld patroon dat lijkt op de wortels van een boom die zich uitstrekken naar boven, naar takken die reiken naar de hemel.

“Wat is dat?” vraagt hij, zijn vingers reikend naar zijn voorhoofd, maar voelend niets dan zijn eigen huid.

“Het is het Teken van de Verbinding,” zegt Mandy. “Het woud heeft je gemarkeerd als een van zijn beschermers. Het is een grote eer… en een grote verantwoordelijkheid.”

Ze haalt een klein houten figuurtje tevoorschijn, perfect gesneden in de vorm van een boom. Het heeft dezelfde patroon van wortels en takken als het symbool dat Jake in het water zag.

“Dit is een symbool van het woud,” zegt ze, hem het figuurtje overhandigend. “Het zal je helpen de volgende poort te vinden, en je herinneren aan de kracht die je hier hebt ontdekt.”

Jake neemt het figuurtje aan en voelt een warme tinteling in zijn vingers, een gevoel van verbinding met het woud dat hem omringt. Het voelt juist, alsof hij een deel van zichzelf heeft teruggevonden dat hij niet wist dat hij miste.

Hoofdstuk 6: De Ondergrondse Rivier

De dag vordert, en Mandy leidt Jake naar een verborgen ingang tussen de wortels van een enorme eik. Een nauwe tunnel leidt naar beneden, verlicht door fosforescerende paddenstoelen die langs de wanden groeien.

“Hier beneden stroomt de Rivier van Dromen,” legt Mandy uit terwijl ze afdalen. “Het is een van de manieren waarop reizigers zoals jij tussen werelden kunnen bewegen.”

De tunnel mondt uit in een enorme ondergrondse grot, waar een rivier van glinsterende, bijna doorschijnende vloeistof stroomt. Het water – als het water is – lijkt te gloeien met een innerlijk licht, en beelden flitsen over het oppervlak: glimpen van andere plaatsen, andere tijden, andere werelden.

“Dit is de enige weg naar de volgende wereld,” zegt Mandy. “Je moet zwemmen of een boot vinden.”

Jake kijkt naar de vreemde rivier, onzeker. “Is het veilig?”

“Niets is volledig veilig als je tussen werelden reist,” antwoordt Mandy eerlijk. “Maar de rivier zal je leiden waar je moet zijn, als je je overgeeft aan haar stroom.”

Jake aarzelt aan de oever, maar Mandy’s woorden geven hem moed. Hij denkt aan wat hij heeft geleerd, aan de kracht die hij heeft ontdekt, aan het symbool dat het woud hem heeft gegeven. Hij haalt diep adem en springt in het water.

De vloeistof voelt niet nat, maar tintelt tegen zijn huid als zachte elektriciteit. Beelden flitsen door zijn geest – fragmenten van plaatsen die hij niet kent, gezichten die hem vaag bekend voorkomen, stemmen die woorden spreken die hij bijna kan begrijpen.

Hij zwemt met de stroom mee, zich overgevend aan de rivier, vertrouwend dat ze hem zal leiden waar hij moet zijn.

Hoofdstuk 7: De Overkant

Na wat eeuwen lijkt, maar misschien slechts minuten zijn, bereikt Jake de overkant van de rivier. Hij klimt op een rotsachtige oever, uitgeput maar ook vervuld van een vreemde energie, alsof de rivier hem heeft opgeladen met iets meer dan alleen fysieke kracht.

Mandy verschijnt naast hem, droog en kalm alsof ze nooit in het water is geweest. “Je bent sterk,” zegt ze, hem helpend opstaan. “Sterker dan je beseft.”

Jake kijkt haar aan, nog steeds verwonderd over hoe ze tussen werelden lijkt te bewegen zonder moeite. “Wat kan ik verwachten in de volgende wereld?”

Mandy’s gezicht wordt ernstiger. “Een grotere uitdaging. Een koudere, hardere plaats waar overleving niet vanzelfsprekend is. Maar ook een plaats waar je een ander stuk van de puzzel zult vinden, een ander deel van jezelf.”

Ze raakt zijn wang aan, een gebaar van genegenheid dat hem verrast. “Vertrouw op wat je hier hebt geleerd, Jake. De verbinding die je hebt gevoeld met het woud, die kracht zit in je, ongeacht waar je bent.”

Jake wil meer vragen stellen, maar hij voelt al de bekende duizeligheid die hem overvalt, het gevoel dat de wereld om hem heen vervaagt.

“Tot ziens, Jake,” hoort hij Mandy nog zeggen voordat de duisternis hem omhult.

Epiloog: Een Nieuwe Reis

Jake wordt wakker in een wereld van ijs en sneeuw. De lucht is scherp en koud in zijn longen, en de wind snijdt door zijn kleren. Voor hem strekken zich eindeloze vlaktes van sneeuw uit, onderbroken door scherpe, ijzige formaties die oprijzen als kristallen torens.

Hij staat op, rillend, en voelt iets in zijn hand. Het houten figuurtje van de boom, een herinnering aan het Magische Woud en de kracht die hij daar heeft ontdekt.

Een nieuwe wereld wacht, een nieuwe uitdaging, en ergens, weet hij, wacht Mandy op hem in een nieuwe gedaante.

Met het figuurtje stevig in zijn hand geklemd, zet Jake zijn eerste stap in de sneeuw.

📝 Geef een gratis Klavertje Vier weg